Vandaag dus met de metro naar het centrum..... Dat gaat een stuk sneller en je wordt wat minder moe.

Het reizen met de metro is een vak apart en zoals bij elk vak, als je het onder de knie hebt, is het niet meer zo moeilijk. Sterker het wordt steeds gemakkelijker. Je koop eerst een stapel metro-muntjes, bij de kassa voordat je met de roltrappen naar beneden gaat. Ze kosten op dit moment 17 roebel per muntje. Dat is ongeveer 50 eurocent.. Je gaat via een poortje, wat zich opent nadat er een muntje ingooit, met de roltrap naar beneden. Zolang je beneden blijft kan je reizen zoveel je wil, overstappen, heen en terug rijden, wat je maar wil. Er wordt niet op kosten gelet. Er staan zeker 5 beambten boven bij de roltrap [of je niet over het hekje springt en die houden je goed in de gaten. Omdat is natuurlijk een foto wilde maken, kom je daar gelijk achter, want in alle metro´s en andere stations enz is het verboden foto´s te maken. Jammer natuurlijk......

Beneden aangekomen met de roltrap, kom je op een perron met allemaal toegangsdeuren. Die gaan pas open als de metro haar deuren ook heeft geopent. Wat lastig is , dat je niet ziet welke kant de metro opgaat.

Zorg er voor dat in het Cyrilisch schrift de namen van de eindstations opschrijft en tel de stations totdat je wilt uitstappen. Er wordt keurig verteld waar je bent en wat de volgende stop is, maar mijn Russchies is niet van dien aard dat dat goed verstaan wordt. In de metro en op de perrons staat het minimaal of helemaal niet aangegeven. Daarnaast is het zeeeeer druk, overvol en heel veel windgeruis. Gewoon tellen en anders ga je gewoon weer terug met de volgende metro. Ze rijden op werkdagen ongeveer om de minuut tot maximaal om de 3 minuten. Overigens liggen de station erg diep, zo´n 30 – 50 meter beneden straatniveau. Ze moeten namelijk ook alle kanalen, maar ook de Neva kruisen die de stad rijk is.

We starten met het bezoeken van de Hermitage. Thuis hebben we een voucher via Internet aangeschaft. Je moet daarmee naar de centrale hal en dat ontvang je de toegangsbewijzen. Je even legitimeren en alles is voor de bakker. Eerst nog even de centrale hal vinden en iemand die je wil helpen. Nu dat is geen probleem. Je loopt gewoon langs een hele lange rij mensen heen die ook een ticket willen komen en een vriendelijke dame wil gelijk helpen. Ze loopt met je mee en plaatst je gewoon vooraan in de rij en verteld de dame achter het loket ons gelijk te helpen ..... Dat doet me denken aan een echte Oostblok mentaliteit... Maar goed, daar konden wij niets aan doen. Alleen vonden de mensen, die ook inmiddels vooraan stonden en nu nog een kwartiertje moesten wachten, dat wat minder en dat lieten ze blijken ook. Uitleg geven had niet zoveel zin.

Na enig burocratisch werk, handtekeningen, en wat formulieren invullen, kregen we de tickets en konden we 2 dagen lang allerlei musea bezoeken. Voor de kosten behoef je het niet te laten, reken maar op ongeveer 15 euro per persoon.

Het museum is groot, groot en nog eens groot. Alle soorten kunst kom je tegen. Eigenlijk is het niet te beschrijven. Je moet het gewoon zien. Wat ons opviel waren met name de schilderijen van de Nederlandse “meesters”. Ik kende ze vaak alleen maar van naam, maar er hingen vele schilderijen van elk van hun. Voor de schilderijen van Rembrandt was veel belangstelling. We hebben slechts een enkele Nederlandse stem gehoord, meestal in een groep met gids. Dat betekent dat je in sneltreintempo het gehele museum verkent.

Wij waren net voor sluitingstijd geheel versleten. Veel gezien, het was mooi en zeker de moeite waard. Omdat we dachten een ticket te hebben waarmee je ook foto´s mocht maken, hebben we veel op de SD-kaart vastgelegd. Dan kan je zeker nog eens nagenieten en enkele zaken terugzoeken. Je doet veel indrukken op en verwerken duurt even. Dat is ook het mooie hiervan.

We schuifelen weer terug naar het park Paboby vlakbij het hostel, gaan ergen lekker wat eten en duiken later in ons bed. Het is inmiddels al laat en donker wordt het bijna niet, je vergist je dus erg snel in de tijd...