Als we aankomen in Lofthus, regent het nog steeds. Niet een beetje, maar het valt er met bakken uit. Dit heeft ook wel iets, maar het zou mooi zijn als we ook de bergen zouden kunnen zien. Helaas was dit alleen ’s avonds even mogelijk. Toen begon het gewoon weer opnieuw te regenenen. Dit heeft ook wel iets, maar je mist het andere ….

Het hostel ligt tegen de berghelling van het Sørflord. In het oosten ligt de Hardangervidda. Een plaats om zeker nog een keer naar terug te gaan. De volgende morgen regent het nog steeds en we rijden richting Sand. Onderweg passeren we enorme watervallen die zowel het smeltwater als ook de overvloedige regen afvoeren op spectaculaire wijze. Soms valt het water meer dan 300 meter in één vrije val naar beneden. Overigens stroomde het water nu ook op plaatsen waar normaal geen watervallen zijn, de berg af, zo in de berm, de weg over, een tunnel in, enz. Nu wordt duidelijk waarom er veel onderhoud wordt verricht aan de bermen van de wegen om deze schoon en vrij van begroeiing te houden. Als dit niet zou worden gedaan, staat de berm[sloot] snel vol en stroom het water over de weg, wat tot gevolg heeft dat de weg letterlijk wegstroomt.

Als we in Sand arriveren is het een paar uur droog geworden. We nemen gelijk van de gelegenheid gebruik om de omgeving verder te verkennen.

We zijn in een gebied gekomen waar het in de winter drukker is, dan in de zomer. Het hostel waar we overnachten is duidelijk op de wintersport ingericht.

Wij rijden een weg in waarvan we op de kaart zien, dat deze snel eindigt. Maar ….. na zo’n 20 kilometer gereden te hebben komen we steeds hoger, de sneeuw begint weer zichtbaar te worden en uiteindelijk lijkt het meer op een snelweg dan een smal bergpaadje. De reden hiervoor blijkt de bouw van een enorm stuwmeer met bijbehorende stuwdam. Heel vaak zie je in Noorwegen allerlei wegen, speciaal aangelegd om energie-opwekkeningsinstallaties te bouwen, soms tot heel hoog in de bergen. Er worden zelfs speciale tunnels voor gemaakt. We zijn er ooit eentje in gereden, maar moesten na een paar kilometer [achteruit en zonder verlichting] terugrijden. Dat is geen pretje, maar ja, als je ergens op uit gaat …….. De tunnel kon zelfs met een hek afgesloten worden …. het hek stond open …. dus was gelegenheid om er in te rijden.

Altijd wel goed je kaart gebruiken …. Een voorwaarde! Tegenwoordig gebruik je gewoon je GPS, maar die doet in tunnels niet zoveel. De langste tunnel is overigens 24 kilometer lang, maar daar heb ik eerder al wat over geschreven.

Ok, ’s avonds begon het gewoon weer te regenen en deze morgen, rijden we naar Fede, in de omgeving van Flekkefjord, aan de zuid-kust van Noorwegen.

Tot dan….